Herinneringen van Hennie Dekker
1932 – 1948
Mijn vroegste herinnering is dat een klein broertje verdronk. Een man met een bootje, die de melk bij de boer en op ging halen en naar de fabriek bracht, haalde hem uit het water. Verder kan ik er mij niets meer van herinneren wat er daarna gebeurde.
Op de boerderij waar wij toen woonden werd het hooí met paard en wagen binnengehaald. Terwijl ik op de deel speelde de kwam er een vracht naar binnen.
Het paard kwam recht op mij af en van schrik bleef ik stokstijf staan. Mijn moeder begon te gillen en daardoor kon mijn vader paard en wagen op tijd doen stoppen.
Jaren lang waren paarden een nachtmerrie voor mij.
Toen ik ongeveer vier jaar was gingen wij verhuizen naar “Kremboong” zoals die streek heet. Tot dan was het steeds een pachtboerderij geweest.
Mijn vader wilde graag een eigen bedrijfje en dat was het van toen af aan.De schooljaren vond ik maar níets, dat steeds maar moeten was voor mij een plaag
Toch had ik geen moeite met leren, maar wij moesten ook iedere dag vijf kilometer heen en terug lopen. En dat was best wel veel, tien kilometer per dag.
Maar als zoveel dingen je overleeft het wel. De leuke dingen onthouden is het beste.
Toen begon de tijd dat je een periode moest werken. En dat was meestal huishoudwerk, stoffen en poetsen. Zo kon je een goede huisvrouw worden dacht men.
Natuurlijk was er ook tijd voor leukere dingen. Met vriendinnen omgaan en familiebezoek.Het leven was best leuk op manier.
1949 – 1967
En dan komt de tijd dat het wat serieuser wordt met jongens. Echt verkering heet het dan. Het duurde meestal niet zo erg lang. Tot het menens is en het tot een huwelijk komt.
In de eerste verliefdheid is de verwachting hoog gespannen.Daarna besef je dat het niet is wat je er van verwacht had.
Er worden kinderen geboren en dat brengt een heel nieuwe periode je leven.
Het was voor mij een gevoel van eindelijk echt liefhebben, hoewel moeder zijn ook moeilijk kan zijn. Het opgroeien en puberen brengt natuurlijk zijn problemen mee.
Het is allemaal wel makkelijk paten achteraf, maar vooraf weet je toch ni et hoe het zich ontwikkelen zal.
Toen kwamen er weer strubbelingen met de vader van de kinderen, destijds natuurlijk mijn man. Hij zag het niet neer zitten met ons en stelde mij voor de keuze: de kinderen of hem te kiezen, zodat het sombere tijd was. Maar zijn eigenlijke plan was, om weer zijn eigen gang
te gaan leiden, zonder verplichtingen. Het werd een groot drama in mijn leven.
1968 – 1988
Een jongens huishouden
De jaren van opgroei en en volwassen worden zijn best wel druk geweest. Toch was het ook een mooie tijd met veel hoogtepunten en tegelijk onverwacht veel minder leuk gebeuren. Het gaf soms spanningen en soms veel vrolijkheid al naar gelang de stemming in huis was. Zo gaat het trouwens in elk gezin ups en downs.
Toen ze verkering kregen en er meisjes op bezoek kwamen veranderde er nogal wat in de gesprekken. Jongens praatten meestal over voetballen en motoren zoals auto en brommers. Meisjes hebben heel andere gesprekken en dat was in het begin moeilijk voor mij om daar aan te wennen. Maar het went zoals alles op den duur gewoon wordt.
Sinds hun vader niet meer bij ons woonde was er ook een zekere rust in huis en konden wij leven zonder voortdurend kritiek op ons doen en laten.
Dan kwam de periode dat ze gingen trouwen en begon het rustiger te worden. Eigenlijk te stil maar dat is nu eenmaal vanzelfsprekend en de loop van het leven. En ook dat went nogal snel.
Toen er kleinkinderen kwamen was dat een heel bijzondere ervaring. Het gaf een gevoel van vernieuwing, vooral toen er ook meisjes geboren werden.
De kleinkinderen zijn heel belangrijk voor grootouders. Het geeft een gevoel van trots, niet te omschrijven in woorden.
Het werken in het ziekenhuis gaf een heel voldaan gevoel. Het was een nieuwe start en een periode van meer zelfvertrouwen. Zo kon ik toch in mijn eigen onderhoud voorzien en dat is belangrijk. Het was soms ook wel moeilijk on steeds alles te combineren met het huishouden, maar toch moest ik volhouden.
Diaconesseziekenhuis Voorburg
Op zestigjarige leeftijd kon ik met vervroegd pensioen en daar was ik ook wel aan toe. Hele dagen werken op die leeftijd is best wel veel.
Eerst was het even wennen hele dagen thuis te zijn. Zo ineens geen haast te hoeven maken en zelf je tijd indelen is heel luxe. Maar er was nu volop tijd voor familiebezoek en ook eens rustig winkelen.
De familie werd steeds groter, meer kleinkinderen en ook die groeiden op. Nu zijn het pubers en de oudsten zijn al volwassen, zo snel gaat het.
Ik hoop dat ze allemaal een beetje gelukkig in het leven zijn. Volmaakt zal het niet worden,maar een goed en gezond leven wens ik ze toch wel.
1988 – 2001
De verhuizing naar de Noord-Oostpolder was een grote verandering. Zo vanuit het drukke westen naar de rustige polder is een verschil van dag en nacht. Het is even wennen maar dat ging toch wel goed. Ik ben in wezen ook geen echt stadsmens geworden in al die jaren dat wij in het westen woonden.
Het is nu wel zo, dat ik ook niet echt aard in deze omgeving. De mensen zijn wel vriendelijk, maar toch ook erg op zichzelf. Je krijgt het gevoel dat ze denken de polder is van ons.
En eigenlijk ben je ook een buitenstaander, import uit een ander gedeelte van het land.
Maar op mijn leeftijd is dat nu geen probleem, ik zou overal wel kunnen wennen, het komt er op neer je eigen leven te leiden. Niet te verzanden in een bepaald patroon, want dat wordt vaak ontzettend saai Nog proberen zoveel mogelijk te geniet en van wat je nog kunt en hopenlijk gezond oud te worden.
2001 – 2004
Nu woon ik dan bij Henk en Marja in Luttelgeest. Het is in een stacaravan bij hun op het erf en heb het goed naar m’n zin
Ik ben al aardig ingeburgerd in Luttelgeest en ken al heel veel mensen. Àls lid van de soos leer je ook snel de mensen van je eigen leeftijd kennen
Het is wel jammer dat mijn gezondheid het wat af laat weten. Soms ben ik zo ontzettend moe zodat de energie mij ontbreekt iets te ondernemen en wordt het een saai bestaan.
Toch zal ik er zelf iets aan moeten doen om weer plezier in mijn hobby’s te krijgen.
Autorijden is nog steeds mogelijk en daar geniet ik van. Even naar Emmeloord voor boodschappen te doen en koffie drinken in een restaurant als afsluiting. Ook is Steenwijk een leuke plaats om te winkelen En het wonen hier in zo’n rustige plek is toch heerlijk!
Mijn verjaardag was een bijzondere dag. We vierden het bij Henk en Marja en iedereen was gekomen.
Als afsluiting gingen we uit eten met elkaar. En nu maar hopen dat we het nog heel wat jaartjes kunnen vieren.
Nu de feestdagen weer voorbij zijn en het nieuwe jaar is begonnen gaan we een rustige periode tegemoet. Het weer lokt ook niet om veel te ondernemen. De regen valt soms net bakken uit de hemel.
Gelukkig kan ik nog steeds zelf autorijden. De keuring is goed verlopen en het rijbewijs met vijf jaar verlengd. In de polder heb je een auto nodig, wil je nog enigzins mobiel blijven.
Ik vind het nog steeds erg leuk om te doen,dat is voor mij ontspanning.
Op de soos zijn het zo langzamerhand allemaal oudjes met gebreken. Er zijn ook bijna geen leden onder de zeventig jaar en dan gaat dat zo.
Wij hebben nu een clubje dat eens in de week bij Trefpunt, het plaatselijk
restaurant, gaat eten. Soms gaan er veel mee en soms zijn we met twee personen.
Het is een eenvoudig menu maar heel goed verzorgt.
We hebben dan meestal gesprekken over persoonlijke dingen die op de soos niet ter sprake komen, daar wordt gekaart en sjoelen is er de bezigheid. Op alle ouderen-soos is dat het recept.
Het is al weer februari en kijken wij uit naar het voorjaar. Het is best fijn om de zon wat meer te zien schijnen en de dagen lengen.
Het geeft een gevoel van een nieuw begin en verwacht seizoen. Dat is het mooie in Nederland al die afwisseling in het klimaat, uitgezonderd de regen.
Zo kun je natuurlijk ook niet alles hebben zoals men het graag heeft. De natuur gaat toch zijn eigen gang.
Met de gezondheid van mensen gaat het evenzo, oud worden gaat met gebreken.
Eerst kom je hulpeloos op de wereld en we gaan weer zoals we zijn gekomen.
Intussen hebben de meesten van ons heel wat meegemaakt en gezien dat het eigenlijk ook een natuurlijk verloop is, het komen en gaan van mensen.
Het is een proces dat je niet kunt stoppen en toch heel bijzonder is wat er allemaal gebeurt. Soms 1ijkt het net een legpuzzel achter af bekeken.
Er komen mogelijkheden door onverwachte en soms nare gebeurtenis waarvan je
nooit had kunnen dromen. En dan komen er nieuwe kansen om jezelf te bewijzen.
Het geeft je een gevoel van zelfvertrouwen en de gedachte het leven is de moeite waard. Ik kijk er nu met plezier op terug.
Nu is het dan echt voorjaar en staat al heel veel in bloei. Vooral hier in het buitengebied is er al veel activiteit op het land. De boeren zijn aan het ploegen en zaaien geslagen en ook het besproeien van vruchtbomen beschermen tegen nachtvorst is belangrijk.
Het klonk mij vreemd in de oren maar het is toch tegen bevriesing van de bloeiknoppen, die op deze manier met een laagje ijs beschermd zijn. Het is heerlijk om dit alles zo van dichtbij te zien gebeuren. Het landbouwgebeuren is veel veranderd. Nu met de machines gaat het wel heel snel.Zo kan er op een dag veel geoogst worden.
Maar nu moet alles eerst nog groeien en wordt er veel gewied en controle uitgevoerd zodar er in het najaar er een goed resultaat is.
Nu het weer warmer is voel ik me een stuk beter maar toch merk ik steeds meer dat het wat kracht betreft minder wordt. Dat gaat met de meeste mensen van mijn leeftijd zo en te verwachten.
Gelukkig krijg ik nu hulp voor het huishoudelijke werk,dat erg te veel voor mij. Het geeft echt een luxe gevoel om van het boodschappen doen thuis te komen en dat dan je huis helenaal gedaan is.
Vorige week is Catharine overleden. Ze was een goede vriendin van mij en ik zal haar best wel missen. Ze was een opgewekt type en je kon met haar overal over praten. De tijd gaat door en dus probeer je het zo snel mogel1jk te verwerken.
Op de soos is het nog steeds gezellig en voel ik er mij helemaal thuis. Een keer in de week gaan we met een groepje in het plaatselijk restaurant eten.
Dus bij “Henk” zoals ze in het dorp zeggen. Het geeft onderling toch een band.
Voor vandaag genoeg geschreven, het moet niet een plicht worden.
2004 – 2017
Sinds een paar maanden woon ik nu in Enneloord , In de “Dienenhof” een woongemeenschap voor ouderen. Het is een flatje met veel voorzieningen.
Ook krijg 1k thuishulp zodat het huishouden is geregeld. Zelf lukt het mij niet zo goed meer na een tijd ziek te zijn geweest.
Zo is dat ook bij het ouder worden een tijd van komen en gaan. Ik schrijf dit nu wel zo gemakkelijk, maar het is vel steeds een stap terug.
We leven in een tijd van veel zorg en opvang voor ouderen,en dat is een zegen
Ik heb het hier goed naar mijn zin, maar het 1iefst zou ik helemaal alleen willen zijn.
Na alle trubbels in mijn leven rustig terug kijken op de goede tijden die er ook veel zijn geweest.
Er is hier een aktiviteiten-commissie die veel organiseert. Het is geweldig wat ze zoal doen voor de gezelligheid. Iedere morgen is er ook gelegenheid om gezamenlijk koffie te drinken in de recreatiezaal, Meestal ga ik er ook heen om even te praten met elkaar . Soms zijn het wat sombere gesprekken, maar een andere keer juist het tegenovergestelde.
Laatst kwam er een man op bezoek om een vrouw te zien vaar hij ongeveer zestig jaar geleden verkering mee had gehad . Zo beleef je nog eens wat.
Het is prachtig zomerweer. Na zoveel dagen regen geeft dat een heerlijk gevoel. Maar zoals dat meestal gaat is het nu veel te warm, Het is ongeveer 30 graden dat al na een paar zomerse dagen. Ik houd ramen en deuren dicht zodat het binnenshuis niet zo warm wordt. Er wonen hier allemaal oudere mensen en in combinatie met dit weer valt het niet mee om normaal te functioneren.
Ik voel me ook heel beroerd maar probeer zo rustig mogelijk de dag door te brengen.
Een paar dagen later: We zijn de hittegolf te boven en na een enorme hoosbui en onweer is het nu aardig afgekoeld.
Het is voor iedereen een opluchting. Wij zijn in dit land niet gewend aan zulke hoge temperaturen.
Deze week gaan wij als soosleden een boottocht maken in een prachtig gebied “de Weerribben” in de omgeving van Blokzijl. Het zal volgens de berichten niet zo’n warme dag zijn.Dat is een goed bericht. Wij gaan toch niet zonnebaden op het dek.
De boottocht was fantastisch. Een gezellige sfeer en een goede verzorging aan boord. Iedereen heeft er van genoten en ging tevreden naar huis.
